Hak etmedim. Hiç hemde. Ne bu kadar haksızlığı, ne bu kadar değersizliği ne de bu kadar görünmezliği hak etmedim. Görünür olduğumuzu sandığımızda kendimizden vererek yacaş yavaş yok olduğumuzu her şeyin sonuna gelince fark ediyoruz bence. Zaten yeteri kadar gitmiş oluyor, gittiğini hissettirecek kadar boşluk bırakıyor ruhumuzda. İnsanlar. İnsan gibi görünen canavarlar. Tüketmeye gelenler, bitirmeye, kurutmaya içinizdeki kanı ve soldurmaya tüm çiçeklerinizi. Yerinizde saydığınızı düşündüğünüz anlar olmuştur, her boku yapıyorum neden ileri gidemiyorum neden sıkıştım diye beyninizin kendi kendini doğurduğu zamanlarda sabahlamışsınızdır. Onlar yüzünden. Kendinizle kavganız da, ileri gidemeyişiniz de, affedemeyişiniz de öfkeniz de onlardan. Hepsi dışarda kalmaktan, hepsi oyunu kuran olamamaktan. Hepsi çok. Hepsini çıkarınca da çok boşluk. Birkaç insan var uğurladığım aynı anda. Ve birkaç şey bu insanların yanında, hepsi birbiriyle bağlantılı. Hepsi. Eğer durup da bir bakarsak geçmişten bu zamana ne tür insanlardan yara almışız, ne tür alışkanlıklara saplanmışız; işte o zaman hangi derslerden kaldığımızı, hangi döngülere saplandığımızı görürüz. Yeter mi görmek bilmiyorum, görüp biraz deşmek lazım galiba açtıkları yaraları ki biraz izi kalsın ve hatırlatsın. Ve hatırlatsın tekrarlanmayacağını, her şey bitip gittiğinde günün sonunda sadece kafanızın içindeki sesle kalacağınızı. İşte onunla aranız iyi olsun. Gerisi olmasa da olur
Cevap bırakın
